کنسول PS4 مدل 1216 هارد 500 گیگ

پلی‌استیشن4 یکی از بهترین طراحی‌های سونی است. این کنسول با ظاهر پاک‌-کن مانندش، حسابی زیباست. برخلاف مایکروسافت که کنسولی شبیه به پخش‌کننده‌های خانگی ساخته، پلی‌استیشن4 شبیه به یک دستگاه بازی است. هیچ پورت آنالوگی پشت این دستگاه وجود ندارد و تنها راه اتصال پلی‌استیشن4 به تلویزیون هم پورت HDMI است. مثل کنسول مایکروسافت هم قرار نیست یک منبع برق عظیم را کنار کنسول‌تان بگذارید.

با این حال، کنسول سونی کمبودهایی هم دارد. برای مثال، نمی‌توانید از ریموت کنترل‌های پلی‌اسیتشن3 روی این کنسول استفاده کنید، چون پلی‌استیشن4 گیرنده‌ی مادون قرمز ندارد. این کنسول هم‌چنین نمی‌تواند مستقیما به هدست‌های بلوتوث متصل شود.

البته کنسول سونی می‌تواند هم صدای بازی و هم صدای چت را به دسته‌اش بفرستد. یعنی می‌توانید هر هدفونی را به دسته‌ی پلی‌استیشن4 متصل کنید و صدای بازی را بشنوید.

این کنسول سخت‌افزاری بسیار قوی را در خودش جای داده است، اما هنوز هم می‌تواند به خوبی کنار تلویزیون‌تان بشیند. می‌توانید حتی پلی‌استیشن4 را عمودی قرار دهید. البته اگر می‌خواهید کنسول کمی بهتر ایستاده قرار بگیرد، بد نیست نگهدارنده‌ی آن را که جدا فروخته می‌شود، خریداری کنید.

می‌توانیم به جرات این حرف را بزنیم: دسته‌ی پلی‌استیشن4، بهترین دسته‌ای است که سونی تا به حال ساخته است. در حال حاضر می‌توانیم به راحتی هر قدری که می‌خواهیم به دسته‌ی پلی‌استیشن3 و اینکه سونی آن را سه نسل عوض نکرد، بد و بیراه بگوییم. دسته‌ی پلی‌استیشن3 طوری ساخته شده بود که نمی‌توانستید آن را بیش از یکی دو ساعت به دست بگیرید. آنالوگ‌ها زیادی به هم نزدیک بودند، ماشه‌ها اصلا ماشه نبودند و انگشتان از روی آن‌ها لیز می‌خورد و پایین دسته هم خوب روی دست نمی‌نشست.

سونی تک تک این مشکلات را در ساخت DualShock 4 رفع کرده است. استیک‌ها فاصله‌ای کاملا مناسب دارند و شصت هم به خوبی روی آن‌ها قرار می‌گیرد. ماشه‌ها هم بالاخره به سمت بیرون طراحی شده‌اند؛ مثل دستگاه‌های ایکس‌باکس360. 

دسته‌‌ی پلی‌استیشن4 چراغی مقابل‌اش دارد که می‌تواند با توجه به بازی و بازی‌کننده‌ها، تغییر رنگ دهد. این چراغ به هنگام شارژ کردن هم حالت نفس کشیدن بامزه‌ای دارد. DualShock 4 حسگرهای حرکتی دسته‌ی پلی‌استیشن3 را هم مثل ژیروسکوپ و شتاب‌سنج، در خود جای داده است.

قابلیت‌های جدید دسته‌ی پلی استیشن4، یک صفحه لمسی و یک اسپیکر هستند. می‌توان از صفحه‌ی لمسی، در بازی‌ها استفاده‌ی متفاوتی کرد. برای مثلا، می‌توان در Assassin’s Creed 4 نقشه را کنترل کرد، یا اینکه در کیل‌زون، اسلحه‌ها را با آن عوض کرد.

شاید در نگاه اول، رابط کاربری پلی‌استیشن4 متفاوت نسبت به رابط کاربری XMB به نظر برسد، اما اگر کمی با این کنسول کار کنید، می‌توانید شباهت‌ها را متوجه شوید. رابط کاربری XMB که روی پلی‌استیشن3 و PSP وجود داشت، حالتی صلیب-مانند به تمام منوها داده بود؛ طوری که اگر می‌خواستید چیزی را پیدا کنید، باید خیلی بالا و پایین یا چپ و راست می‌رفتید.

یکی از بهترین بخش‌های کنسول‌های نسل هشتمی، رابط کاربری آن‌ها است. هم مایکروسافت و هم سونی، از پس ساخت یک رابط کاربری خوب بر آمده‌اند. به راحتی می‌توانید در منوهای پلی‌استیشن4 گشت و گذار کنید؛ همه چیز هم در مقابل‌تان است.

هر بازی که داخل دستگاه می‌کنید، به صورت خودکار نصب می‌شود و آن را روی منو می‌بینید. در نتیجه سریع به بازی‌های اخیرتان دسترسی دارید.

می‌توانید حتی کنسول را هر زمانی که می‌خواهید، خاموش کنید. پس از روشن کردن دوباره‌ی کنسول، بازی از همان جایی که بودید، ادامه پیدا می‌کند. سیستم عامل پلی‌استیشن4 هم‌چنین همیشه در حال ضبط 15 دقیقه از روند بازی شما است. یعنی می‌توانید در هر زمانی، از کنسول بخواهید تا 15 دقیقه‌ی قبل را در قالب یک فایل ویدیویی در اختیارتان قرار دهد.

قابلیت‌های آنلاین پلی‌استیشن4 حسابی با کنسول قبلی سونی فرق کرده‌اند. هر بار که کنسول را روشن می‌کنید، با صفحه‌ای به اسم What’s New مواجه می‌شوید. این صفحه شبیه به شبکه‌های اجتماعی طراحی شده است؛ یعنی هر کاری که دوستان‌تان می‌کنند را در این صفحه و در پست‌های مختلف می‌بینید. این صفحه کم و بیش شبیه به Wall یا همان دیوار فیس‌بوک است؛ می‌توانید پست‌ها را لایک کنید یا زیر آن‌ها کامنت بگذارید. 

البته مشکلاتی هم وجود دارد. برای مثال، سونی حداکثر تعداد دوستانی که می‌توانید داشته باشید را به 2000 عدد افزایش داده، اما هیچ راهی برای دسته‌بندی دوستان وجود ندارد.

اگر می‌خواهید پای پلی‌استیشن4 آنلاین بازی کنید، بد نیست بگوییم که مثل سرویس ایکس‌باکس لایو، برای آنلاین بازی کردن روی پلی‌استیشن4 باید اشتراک ماهیانه پرداخت کنید. البته سونی به کسانی که مشترک شبکه‌ی پلی‌استیشن هستند، ماهیانه بازی مجانی هدیه می‌دهد.

پلی‌استیشن هم مثل ایکس‌باکس، یک دوربین دارد؛ البته دوربینی که قابلیت‌های‌اش کمتر از کینکت است. دوربین پلی‌استیشن می‌تواند به فرمان‌های صوتی پاسخ دهد یا در برخی بازی‌ها به کار بیاید. با این حال، تعداد بازی‌هایی که از دوربین PlayStation Camera پشتیبانی می‌کنند از تعداد انگشتان یک دست بیشتر نیستند.

به غیر از دوربین، سونی یک هدست واقعیت مجازی هم برای پلی‌استیشن4 ساخته است. این هدست که PlayStation VR نام دارد، قیمتی برابر با خود کنسول دارد و مستقیما به پلی‌استیشن4 وصل می‌شود. با این حال، هدست PlayStation VR برای اینکه کار کند، نیاز به دوربین PlayStation Camera دارد. سونی هم این دوربین را در پک هدست قرار نداده؛ در نتیجه اگر می‌خواهید هدست بخرید، باید به خرید دوربین PlayStation Camera هم فکر کنید.

البته امکان ارتقای هارد پلی‌استیشن4 وجود دارد. سونی کنسول را طوری طراحی کرده است که مقابل‌اش برای عوض کردن هارد، به راحتی باز می‌شود. می‌توانید هارد کنسول را با یک هارد 2.5 اینچی یا حتی یک SSD عوض کنید.

آنچارتد4 (Uncharted 4: A Thief’s End) فقط برای پلی‌استیشن4 ساخته شده است. بازی‌هایی مثل «دیترویت» (Detroit)، «آخرین محافظ» (The Last Guardian) یا «گرن توریسمو» (Gran Turismo) هم فقط روی کنسول سونی پیدا می‌شوند.

از نظر گرافیکی، بازی‌هایی که روی دو پلتفرم ایکس‌باکس وان و پلی‌استیشن4 عرضه می‌شوند، تفاوت آنچنانی ندارند .

سونی هم‌چنین با استودیوهای مستقل بازی‌سازی، قراردادهایی بسته است؛ طوری که برای مثال، بازی No Man’s Sky فقط به صورت انحصاری روی کنسول سونی عرضه می‌شود. سونی حتی برای ساخت بازی روی پلی‌استیشن4، بازی‌سازهای بزرگی مثل «هیدئو کوجیما» را به خدمت خودش درآورده.

 کیفیت ساخت کنسول در ریجن‌های مختلف، فرق نمی‌کند. تنها تفاوت بین سه ریجن، جابجا شدن فرمان کلید X و O در منوی اصلی کنسول است. دیگر هیچ تفاوتی در کنسول‌ها پیدا نمی‌کنید.

سونی هم‌چنین طی سه سال گذشته، یک بار کنسول را از نظر سخت‌افزاری ارتقا داده است. مدل‌های قدیمی‌تر این کنسول، قاب دیسک سخت‌شان براق است. در حالی که مدل‌های تولیدی سال 2015 به بعد، قاب هاردشان مات است. این کنسول‌های جدید، هم‌چنین موقع بازی کردن کمتر صدا می‌دهند و مصرف برق کمتری دارند.