فروشگاه اینترنتی پی سی ایکس باکس

بازی Death Stranding با حضور اشخاصی همچون تروی بیکر، نورمن ریداس، مدس میکلسن، لئا سیدو (بازیگر برنده‌ی جایزه نخل طلای جشنواره کن)، امیلی اوبرایان، لیندزی وگنر، جسی کورتی، مارگارت کوالی (بازیگر جدیدترین فیلم ساخته‌شده توسط کوئنتین تارانتینو)، گیرمو دل تورو، نیکولاس ویندینگ رفن، جف کیلی، کونان اوبراین و تامی ارل جنکینز در گروه بازیگران عرضه می شود.

از لحاظ گرافیکی  DS با استفاده از حداکثر انسان‌های واقعی برای طراحی کاراکترهای خود تبدیل به اتفاق جالبی در دنیای ویدیوگیم شده است. چرا که تمامی شخصیت‌های اصلی آن بر پایه‌ی اسکن کامل بازیگرهای حرفه‌ای و بعضا به‌شدت ستایش‌شده در سینما یا تلویزیون خلق شده‌اند و حاصل موشن‌کپچرینگ و صداگذاری خود آنان هستند. حتی بعضی از کاراکترهای دیگر هم با اسکن برخی افراد و صداگذاری و موشن‌کپچرینگ فردی متناسب با آن‌ها آفریده می‌شوند و البته که می‌شود در جهان اثر NPCهای بسیار زیادی با حضور افتخاری انسان‌هایی معروف از جهان موسیقی، بازی‌سازی، ادبیات و حتی هنر هفتم را پیدا کرد. همه‌ی این‌ها هم در خدمت نزدیک‌تر کردن هرچه بیشتر DS به همان تجربه‌ای درون بازی قرار گرفته‌اند که کوجیما می‌خواست. فردی که اعتقاد دارد ویدیوگیم و سینما تا چند سال بعد از برخی جهات پیوندی بسیار عمیق‌تر با یکدیگر پیدا می‌کنند. 

کی از نکات مهم درباره‌ی گیم‌پلی بازی آن است که وقتی شما قدم به منطقه‌ای با پایگاه‌های وصل‌نشده به شبکه‌ی کایرال می‌گذارید، دیگر نه نقشه را می‌بینید و نه توانایی ارتباط گرفتن غیرمستقیم با دیگر بازیکنان حاضر درون جهان بازی را دارید. جالب‌تر اینکه در حالت گفته‌شده حتی وسایل و نشانه‌های ساخته‌شده توسط دیگران هم برای شما به نمایش درنمی‌آیند و پرینترهای سه‌بعدی کایرال هم در محل‌های استراحت، اسلحه یا لوازم مورد نیازتان را تحویل‌تان نمی‌دهند. اما سازندگان می‌گویند با اینکه هدف اصلی سم متصل کردن دوباره‌ی این جهان است و برقراری اتصال‌ها احساسی خوب و امکاناتی بیشتر را به گیمر می‌دهد، بازیکن‌ها باید خودشان DS را تمام کنند تا بفهمند که می‌خواهند نظری مثبت یا منفی درباره‌ی اتصال به شبکه‌ی کایرال داشته باشند. چون به ادعای آن‌ها در این بازی هر برنامه‌ریزی کاربر همان‌قدر که می‌تواند به نفع او باشد، از برخی زوایای دیگر نیز کارش را سخت خواهد کرد.

Death Stranding به‌گفته‌ی خالق نخستین بازی پست‌مدرن تاریخ، در بعضی بخش‌ها به‌شدت احساس تنهایی در جهانی نابودشده را به گیمر می‌دهد. به همین خاطر هنگام تعامل با بازی روی کنترلر دکمه‌ای وجود دارد که سم با فشرده شدن آن توسط شما شروع به صدا زدن دیگران می‌کند. در اکثر اوقات این داد و بیدادها نتیجه‌ای برای او ندارند و تنها گاهی اوقات و مثلا همزمان با تجربه‌ی یک مینی‌باس فایت توسط گیمر، می‌توانند منجر به شنیده شدن صدای او توسط بازیکنانی خواهد شد که در جهان خودشان درون نقطه‌ای نزدیک به محل حضور وی هستند. در این شرایط گیمرهای گفته‌شده می‌توانند سراغ اهدای منابعی همچون مهمات به فرد صدازننده بروند و این‌گونه لایک‌هایی را دریافت کنند که بعدا موقع استفاده از یک وسیله‌ی ساخته‌شده توسط بازیکنی دیگر به کارشان می‌آید.

باس‌فایت‌های Death Stranding در همه‌ی لحظات اجباری و غیر قابل اجتناب نیستند. به بیان بهتر گاهی این مسیر انتخاب‌شده توسط بازیکن، زمان عبور او از یک منطقه‌ی خاص و تسلط وی روی گیم‌پلی بازی است که می‌تواند منجر به مواجهه یا عدم مواجهه با برخی مینی‌باس‌فایت‌ها بشود. هرچند که بازیکنان گاهی هم می‌توانند عامدانه به مناطق پوشیده‌شده توسط مایع سیاه بروند، خود را گیر نوع خاصی از BTها بیاندازند و این‌گونه سر از مقابل یک مینی‌باس دربیاورند؛ به این هدف که با شکست دادن او محیط اطراف را آرام‌تر و امن‌تر از قبل کنند و دشواری چالش‌های خود در ادامه‌ی را کاهش دهند. البته که آن‌ها با استفاده از نقشه‌ی بازی که از چند نشانه‌گذاری همزمان برای تعیین دقیق راه پیش از حرکت پشتیبانی می‌کند، می‌توانند از سخت‌ترین جاده‌ها بروند و این‌چنین احتمال مواجهه‌ی کلی با هر نوع از BTها را با پذیرش چالش‌هایی متفاوت برای خود به حداقل برسانند.